Het tijdelijk verloren schaapje van de Promocie is weer teruggekeerd in Nijmegen, dus deze leuke commissie is weer compleet. Hierbij dus allereerst een shout-out naar de andere twee toppers van deze commissie voor het schrijven van de berichten van de afgelopen vier weken. Meesterwerkjes, als je het mij vraagt!
Voor de mensen die zich afvragen: ‘waar heeft die meid dan al die tijd gezeten?’, ik ben de afgelopen maand op Lesbos geweest om daar vrijwilligerswerk te doen in het nieuwe kamp Moria. Of om precies te zijn Registration and Identification Centre (RIC) Lesvos. Dit is het kamp dat opgezet is nadat vorig jaar september verschillende branden het oude kamp helemaal in de as hebben gelegd.
Toen het plan er was om dit te gaan doen, schreef ik hier ook al een stukje over op de website. Zoals je daarin kon lezen, was het plan dus dat Guus en ik ons daar, naast de algemene werkzaamheden, vooral zouden richten op het volleybalprogramma in het kamp. Om dit te verbeteren en om vooral de mensen in het kamp blijvend volleybal aan te kunnen bieden. Een heel tof plan, al zeg ik het zelf, maar ik kan ook niet ontkennen dat ik het heel erg spannend vond om die kant op te gaan. Voor mij was dit een totaal onbekende wereld en ik had ook geen idee of ik mentaal stabiel genoeg was om hier te kunnen werken.
Dat was ook nog de gedachte op de ochtend dat we voor het eerst naar het kamp zouden gaan. Je hebt van tevoren wel beelden gezien natuurlijk, maar dat zegt heel weinig over hoe het echt is. Dus ja, je kunt wel stellen dat ik best zenuwachtig was. Na de eerste stappen het kamp in veranderde dit vrij snel in de gedachte: ‘Oké, laten we aan het werk gaan. Op deze plek wil ik mezelf geven om het leven van deze mensen beter te maken. Al is het maar een minuscuul klein beetje’.
Dat was dan ook precies wat ik vanaf de volgende dag mocht gaan doen. Rondom de volleybalactiviteiten draaiden we dus mee met de algemene werkzaamheden. Hierover valt ook erg veel te vertellen, maar voor de leesbaarheid van dit stukje laat ik dit even achterwege en richt ik me voor nu vooral op het volleybalgedeelte. Dat was op zichzelf al iets magisch. Waar ik vooraf schreef over het proberen glimlachjes te creëren, was dit zoveel meer dan dat. Volleybal draait daar om genieten van het moment en even alles vergeten wat er om hen heen gebeurt. Daarnaast zorgt het ook voor verbinding van mensen met elkaar, dus ook op sociaal vlak zie je dat het impact maakt. Op deze momenten kan namelijk iedereen aansluiten, jong of oud of welke cultuur dan ook, het maakt niet uit. Ik ben er zo ontzettend dankbaar voor dat ik daar deel van uit heb mogen maken.
Helaas heb ik maar vijf dagen volleyballessen mogen geven, want daarna heeft het camp management besloten dat alle activiteiten, waaronder dus volleybal, niet meer mochten plaatsvinden in verband met een toename in het aantal coronagevallen in het kamp. Dit was op het eerste moment een behoorlijke domper. Niet eens echt omdat mijn doel daar wegviel, maar meer omdat je weet wat het voor de mensen daar betekend en dat ze op dat moment weer een teleurstelling moesten verwerken. Een van de vele in hun leven. Mede door die gedachte heb ik ook heel snel de knop omgezet op dat moment, er waren immers nog zoveel andere manier om iets voor de bewoners te kunnen betekenen.
Plus het heeft ook de deuren geopend naar een nieuw project, namelijk het opstarten van de aanleg van een nieuw goed volleybalveld. Het veld dat er nu ligt heeft namelijk gewoon de ondergrond van de berg waar het zich bevindt. Deze ondergrond is ongelijk en de onderliggende rotsen steken hier en daar uit. Erg gevaarlijk kan ik uit ervaring vertellen inmiddels. Aangezien volleybal dus zo’n toegevoegde waarde heeft in het kamp, zijn Guus en ik dus van mening dat de aanleg van een nieuw veld echt nodig is. Op die manier kunnen hopelijk nog meer mensen veilig komen genieten van deze activiteit. We zijn op dit moment dus ook bezig om alles te regelen om dit voor elkaar te krijgen, Guus nog vanuit Lesbos en ik dus inmiddels vanuit Nederland. De eerste stappen zijn gezet, maar we weten dat we een lange adem nodig gaan hebben in dit proces. Het is namelijk niet zo dat het Griekse ministerie zomaar in zal gaan stemmen met deze plannen, was het maar zo’n feest. Daarnaast zullen we natuurlijk ook nog wel het een en ander qua sponsoring voor elkaar moeten krijgen, al zijn we daar al goed eind mee op weg. De FIVB heeft namelijk al toegezegd de helft van het benodigde bedrag te willen sponsoren. Dit is natuurlijk al megatof en daar zijn we ook heel dankbaar voor! Het is zo gaaf dat onze missie en dit avontuur dus nog niet eindigt na deze reis en dat we in de toekomst hopelijk nog veel voor deze mensen mogen betekenen, want ik kan wel zeggen dat zij mijn hart hebben gestolen. Stuk voor stuk.
No ‘Goodbye’, just ‘Until we meet again’.
Zoals ik al eerder schreef, valt er nog heel erg veel meer te vertellen. Een deel daarvan hebben we ook beschreven blogs die te vinden zijn via de link, voor de mensen die meer zouden willen lezen. Daarnaast wil ik natuurlijk ook met alle liefde vertellen over de dingen die niet beschreven zijn. 😊