`Heren 3 – 1` of `Van de scheids die zijn eigen fluit niet hoorde`
Sporthal de Klif blinkt niet uit in ruime faciliteiten. Relevante faciliteiten bedoel ik dan. De kleedkamers zijn prima, de kantine is een aula (letterlijk), maar de bordkartonnen wandjes van de zaal staan zo dicht langs de kant van het veld dat er een hulpopslaglijn is getrokken. We kregen bijna zin om te gaan apenkooien in het speelkwartier en een lichte vorm van claustrofobie was te merken bij de Grote Rode Leider. Laten we zeggen dat het hem in ieder geval niet rustiger maakte, hierover later meer.
Goed, de Klif dus, hartje Nijmegen-Noord, Yuppen Centraal. Een wedstrijd tegen Volamie H2, een middenmoter. Er begint zich bij Heren 3 een patroon, meer specifiek een lijn te ontwikkelen. Op moment van het, toen nog goed hoorbare, eerste fluitsignaal van de scheidsrechter werden alle vier voorafgaande wedstrijden door ons met 3-1 gewonnen. Een zeer bevredigend resultaat met als gevolg een eerste plek in de poule en stijgende ambities bij de rekruten. U kunt echter indenken dat die ene set steeds in het achterhoofd blijft hangen. Op jacht dus naar een krakende 4-0 overwinning…
Stoom uit de oren van de coach. Een stroom aan scheldwoorden niet geschikt voor papier. De meesten rondom de thema`s `overgewicht` en `verstandelijke beperkingen`. De eerste set ging verloren in een dramatisch schouwspel van falen. Passiviteit en gebrek aan inzet voerden de boventoon. Het was duidelijk dat er een omwenteling moest komen. Gelijk een volle olietanker die de nieuwe maasvlakte bij Rotterdam indraait kwam die er dan uiteindelijk. In de bewuste tweede set wisten we een nipte overwinning te behalen met 26 punten aan onze zijde van het scorebord. Ook de derde set was een taaie sessie, 25-23 voor ons. Toch kwam hier een lichtpuntje, er leek iets te ontbranden in het team. Er werden meer leuzen gescandeerd. Er ontstond wat jus, wat vet, wat ruimte voor ontwikkeling.
De vierde set was uiteindelijk een hele fijne afsluiting. De sfeer zat er goed in, we konden elkaar goed vinden. Er werden zeker nog vreemde, dubieuze en onaantrekkelijke ballen gespeeld. De basis was echter solide: 25-21. Op driekwart van de wedstrijd werd ik gevraagd me te melden bij de scheidsrechter, op dat moment was ik door samenloop van omstandigheden de aanvoerder in het veld. Ik werd gesommeerd mijn team tot stilte te manen tijdens het fluiten door de scheidsrechter: “Ik doe enorm mijn best om er bovenuit te komen, willen jullie daarmee ophouden, ik heb het idee dat jullie het express doen”….
Ik heb het nog even gecheckt bij de Nevobo. Het klopt inderdaad, bij de komende finale van de World League komen grote borden langs het veld met `Quiet Please!!`. Al dat geschreeuw, bah bah.
Nadat de boetes werden uitgedeeld en geïnd werden de tot nu toe verzamelde muntjes omgekat naar papier, wat een aanmerkelijke verlichting van `Biggie Smalls` opleverde en een behoorlijke voorraad kleingeld voor het supervriendelijke barpersoneel van de kantine.
Tevreden togen wij huiswaarts en maakten we de oversteek weer richting het hart van de keizerstad. Onze reputatie als Heren 3-1 is nu echt een feit. Maar we blijven jagen. Jagen op die 5 punten. Jagen op de 4-0.
Een groet,
Jelle Zwaag